*روزه: یکی از آن چهار روز است که در تمام سال به فضیلت روزه
ممتاز است، در روایتی روزه اش مثل روزه هفتاد سال است و
در روایت دیگر کفاره هفتاد سال است، هر که این روز را روزه بدارد
و شبش را به عبادت به سر آورد برای او عبادت صد سال نوشته شود،
از برای روزه دار این روز هر چه در میان آسمان و زمین است
استغفار کند، این روزی است که رحمت خدا در آن
منتشر شده، از برای عبادت و اجتماع به ذکر خدا
در این روز اجر بسیاری است.
* نماز: نمازی که در کتب شیعه روایت شده است،
آن دو رکعت است،
در وقت چاشت در هر رکعت بعد از «حمد»،
پنج مرتبه سورۀ «والشّمس»
بخواند و بعد از سلام نماز بخواند:
«لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ»
پس دعا کند و بخواند :
«یَا مُقِیلَ الْعَثَرَاتِ أَقِلْنِی عَثْرَتِی یَا مُجِیبَ الدَّعَوَاتِ
أَجِبْ دَعْوَتِی
یَا سَامِعَ الْأَصْوَاتِ اسْمَعْ صَوْتِی وَ ارْحَمْنِی
وَ تَجَاوَزْ عَنْ سَیِّئَاتِی
وَ مَا عِنْدِی یَا ذَا الْجَلالِ وَ الْإِکْرَامِ»
*دعا: خواندن دعایی که در کتاب مفاتیح الجنان آمده است.
«دحو الارض» مطابق با بیست و پنجم ماه ذیالقعده، روزی است که
خداوند با نظر به کره زمین، به جهان خاکی حیات بخشید،
از این روز، بخشهایی از کره زمین (که سراسر از آب بود)
شروع به خشک شدن کرد تا کم کم به شکل یک چهارم
خشکیهای امروزی درآمد.
مطابق روایات، اولین نقطه ای که از زیر آب سر برآورد،
مکان «کعبه» شریف و «بیت الله الحرام» بود.
«دَحو» به معنای گسترش است و برخی نیز آن را به معنای تکان دادن
چیزی از محلِ اصلی اش تفسیر کردهاند، منظور از «دحوالارض»
(گسترده شدن زمین)
این است که در آغاز، تمام سطح زمین را آبهای حاصل
از باران های سیلابیِ نخستین فراگرفته بود، این آبها،
به تدریج در گودالهای زمین جای گرفتند و خشکیها از زیر آب
سر برآوردند و روز به روز گستردهتر شدند.
از سوی دیگر، زمین در آغاز به صورت پستیها و بلندیها
یا شیبهای تند و غیرقابل سکونت بود، بعدها بارانهای سیلابی
مداوم باریدند، ارتفاعات زمین را شستند و درهها گستردند،
اندک اندک زمینهایِ مسطح و قابل استفاده
برای زندگی انسان، کشت و زرع پدید آمد، مجموع
این گسترده شدن، «دحو الارض» نامگذاری میشود.
سلام بر شما
بسیار عالی بود ممنون بابت یاد آوری این روز بزرگ
سلام
خواهش می کنم، التماس دعا
ممنون از مطلبت
خواهش می کنم، التماس دعا